Een van de grootste gebeurtenissen in mijn leven was onmiskenbaar de geboorte van onze dochter: ons eerste kind! Wat het zo extra speciaal maakte, is dat je kan stellen dat er nòg 2 geboortes plaatsvonden op dat moment. Met het kind werden er namelijk ook een vader en een moeder geboren.
Plots was er een gezin.
Een gezin dat anders was dan het gezin waarin de papa van dit kind werd geboren.
Een gezin dat anders was dan het gezin waarin de mama van dit kind werd geboren. Plots werden we ons ook enorm bewust hoe ànders we keken naar het ouderschap, hoe verschillend onze normen en waarden waren.w<‡ Als ik er nu op terugkijk, dan merk ik hoe groot de impact van m'n eigen gezinscultuur is op hoe ik naar het ouderschap keek. Ik had me immers voorgenomen om bepaalde dingen helemaal anders aan te pakken dan hoe mijn ouders het gedaan hadden. Andere dingen waren me dan weer zo vertrouwd en vond ik zo fijn als kind vroeger, dat ik er zelfs helemaal niet over nadacht om ze anders te doen dan ik ze ervaren had. Het moeilijkste was dat het nét deze onbewuste en vertrouwde dingen die de grootste conflicten teweegbrachten. Want -je kan het al raden- het waren ook deze onbewuste dingen bij de mama van ons kind die mij vaak heel erg deden steigeren.
De geboorte van het kind zorgde op dat moment voor een grote dualiteit in mij: langs de ene kant voelde ik me heel erg verbonden met mijn ouders, maar langs de andere kant voelde ik ook net de afstand tussen mij en m'n ouders wat groeien. Het moment was gekomen dat ik een belangrijke beweging moest maken in mijn familiesysteem: zolang ik naar m'n ouders bleef kijken en volgens de regels van mijn gezin van herkomst handelde, kon ik m'n eigen gezin niet ten volle aankijken. Op dat moment zou ik mijn ouders hebben kunnen bedanken voor wat ik van hen had meegekregen en me vervolgens draaien met m'n blik gericht op mijn gezin en de toekomst die me daar uitnodigde. Jammer genoeg zijn zowel de mama van ons kind als ik er veel te laat achter gekomen dat we beiden deze beweging onvoldoende hebben gemaakt op dat moment. Even later zijn onze wegen dan ook gescheiden omdat de kloof te groot geworden was tussen onze twee werelden. Ironisch genoeg heeft onze scheiding zelfs niet geholpen om dit probleem uit te weg te gaan en moesten we dit alsnog oplossen.
Verdieping in het systemisch werk heeft er voor gezorgd dat ik dit ben beginnen begrijpen en alsnog de nodige systemische beweging te maken. Heb jij ook het gevoel dat dit speelt in jouw gezin en willen jullie hier graag begeleiding bij krijgen terwijl we tijd in de natuur doorbrengen? Maak dan een afspraak op www.pinecone.be voor relatiecoaching in de natuur en ontdek hoe jullie wél samen verder kunnen. Ga je mee op pad? -Wim De Laet- Systemisch coach & relatietherapeut www.pinecone.be
Comments