Welk verhaal vertel ik mezelf voor ik uitreik?
Stel je eens voor dat het waar is. Dat zwijgen tot hiertoe in je leven vaak beter uitpakt dan iets uit te spreken. Want àls je het zou uitspreken, dan begint de ellende.
En misschien ging het in essentie niet over het wel of niet spreken, maar over de ander. Een reactie die jou niet hielp of waar je niet op zat te wachten. Het maakte het alleen nog maar erger.
Een reactie die een oordeel, een afwijzing of een sterke -andere- mening bracht, waar jij eigenlijk niets mee kon. Je voelde je misschien zelfs niet helemaal serieus genomen. Het verdriet, boosheid of drama van de ander, dat hield je tegen. Of misschien wel het totaal uitblijven van een reactie.
Als je tot hier gelezen hebt, kan je zien dat we het nu enkel nog maar over het verleden hadden. Over hoe het was en over wat je verwachtte in een situatie.
Je hersenen hadden eigenlijk al een film afgespeeld nog voor de eerste scène begonnen is.
Sterker nog. Je hebt ook zelfs al gereageerd op die eerste scène nog voor ze ooit plaatsgevonden heeft: zwijgen.
Vanuit ervaringen en verwachtingen, zo gaat dat dan. Logisch? Jazeker! De angst dat een situatie vanuit het verleden zich herhaalt en dat die lastige gevoelens van afwijzing of genegeerd worden terug opduiken. Want die ken je maar al te goed.
Zwijgen is goud…of toch niet helemaal. Het zou zomaar kunnen dat je ook toenemende onrust en spanning ervaart in je lijf. Dat je merkt bij jezelf dat je gemakkelijk oordeelt over de ander nu je er zo over nadenkt. Snel prikkelbaar. Weinig geduld. Vaker slecht gehumeurd en misschien voelt het wel alsof je liever zou vluchten naar een onbewoond eiland dan wéér de les gespeld te krijgen door de ander, waardoor je uit verbinding gaat.
Ondertussen heb je jezelf een heel verhaal verteld. Een stukje verleden geprojecteerd in het heden en de toekomst, waardoor er in het "nu" angst gevoeld wordt.
Hoe kan je zo’n situaties nu ombuigen samen? Ja, samen, want je bent hierin uiteindelijk wel met twee.
Voor jezelf is het heel helpend om even stil te staan bij wat je wél zou willen dat de ander voor je doet. Zinnen als “Ik heb geen zin in je mening” of “Jouw advies is toch niet helpend” of “Als ik jouw mening vraag, dan doe je altijd zo onverschillig” zijn vaak weinig helpend in zo’n situatie. Ik heb ze zelf ook al geprobeerd, geloof me maar... Als je de vraag zou stellen aan de ander wat je van hem/haar nodig hebt in jouw situatie, kan je je vraag positief formuleren én uitreiken met jouw behoefte. Dan ontstaan er zinnen als: “Ik wil graag iets delen met je en zou het fijn vinden als je even enkel naar me luistert. Kan dat voor jou?” “Ik wil graag iets met je delen en ik ben benieuwd naar wat jij ervan denkt. Mag ik jouw mening vragen?”
Wat heb je nodig? Stel jezelf die vraag en reik uit met wat je nodig hebt. Advies of luisteren? Mening of meevoelen? Spiegeling of erkenning?
Stel je vraag zo helder mogelijk, zodat de ander kan invoelen of hij/zij dat aan jou kan geven. Niet meer en niet minder.
Helpt dit artikel jou en je partner al een stukje op weg, maar voel je dat er meer nodig is?
Dan ga ik graag een stukje mee met jullie op pad, buiten in de natuur of online als dat qua afstand haalbaarder lijkt. Warme groet, Wim De Laet Familieopsteller - relatietherapeut - loopbaancoach in de natuur
