Er leeft een groot verlangen in me om meer verbinding, verbondenheid en rust te voelen. En ik heb daarvoor zelf iets te doen, namelijk: durven ontvangen. Als ik naar mezelf kijk, dan zoek ik steeds verbinding door in te gaan op een vraag van anderen en sta ik aan de gevende kant. Geven is voor mij heel veilig. Door te geven oogst ik namelijk dankbaarheid én de zekerheid dat ik er mag zijn. Als ik aan de andere kant ga staan, namelijk durven vragen, gebeurt er iets helemaal anders. Het voelt veel onveiliger. Plots ontstaat het risico dat er niet op m'n vraag naar verbinding wordt ingegaan. Een beeld wat ik daarbij krijg is dat van een huilend kind waar niemand naar omkijkt. Machteloos vragend, onbeholpen. Alleen. Enorm kwetsbaar ook. Alleen al het idee dat ik in zo'n positie zou komen vind ik enorm eng, want het confronteert me met één van m'n grootste angsten. De angst om niet gezien te worden, de angst dat ik er niet mag zijn. En dat wil ik liever niet voelen natuurlijk. Stel dat ik uitreik en er komt inderdaad geen respons, dan kom ik in mijn beleving dus in die positie te staan. Dan komt dat beeld en die pijn terug naar boven. Ik heb mezelf dus in de loop der jaren aangeleerd om me af te schermen van die pijn en mezelf veilig te stellen door niet meer in de vragende, machteloze rol te gaan staan.
Maar de behoefte en het verlangen naar verbinding is wel gebleven, dus ben ik het op een andere manier gaan zoeken. Door te gaan geven en in te gaan op de hulpvraag van een ander, voelde ik me wél gezien en mocht ik er wél zijn. Mijn aanwezigheid was ineens wél welkom. Een overlevingsmechanisme zeg maar.
Je kan dus stellen dat ik mezelf ben gaan vertellen dat ik moest gaan geven om me verbonden te mogen voelen. Iets geven om eigenlijk iets komen halen. Iets geven om eigenlijk iets te ontvangen...wauw.
De laatste tijd heb ik me heel erg eenzaam gevoeld, hoewel ik heel veel mooie en waardevolle mensen om me heen verzameld heb. Ik merk op dat ik ook nu nog steeds kies voor de veiligheid van het geven en dat niet zorgt voor minder eenzaamheid. Welke keuze heb ik te maken? Hoe kan ik dit anders doen?
Verbinding zoeken door te geven heeft me lang geholpen, maar nu werkt het niet meer.
Ik kies ervoor om helder te zijn en ervoor uit te komen dat ik een behoefte heb. Ik moet dat niet meer verbergen. Ik kies voor het risico om afgewezen te worden. Ik kies ervoor om de pijn aan te kijken en terug mag durven ontvangen. Ook als ik ontvang, mag ik er zijn. Ik ben welkom, ook als ik iets kom halen. Daarmee ga ik graag aan de slag in 2020! Wim De Laet Systemisch coach & relatietherapie in de natuur www.pinecone.be
Bedankt voor de tekst, het is precies over mij. Bedankt ook en vooral voor de verbinding gisteren.