Mijn geliefde en ik zijn eerder deze zomer naar een 7-daags festival gegaan over dans, over lichamelijk contact, over zelfonderzoek naar gewenstheid van aanraking en het verkennen van grenzen.
Alles in het teken van spelen en aanraken, sensualiteit, seksualiteit.
Al van de eerste oefening werd het duidelijk: er zullen meerdere mannen zijn die mijn vriendin gaan aanraken, misschien wel verleiden en haar sensueel en seksueel benaderen. En zij zal moeten voelen wat haar grenzen zijn, tot aan haar grenzen gaan en van daar voor zichzelf voelen wat goed voelt en wat niet.
O jongens, wat gruwel ik van het idee. Hoe kan ik haar beschermen? Hoe krijg ik ons hier zonder kleerscheuren (letterlijk en figuurlijk) uit? Hoe kan ik tegen die 65 andere mannen hier op het festival het gevecht winnen om mijn vriendin?
Mijn geliefde vond het een bijzonder onaantrekkelijke gedachte dat ik haar zou willen komen redden. Alsof ze met haar grote broer op het festival was. Alsof ze niet voor zichzelf zou kunnen staan. Ze vond dat ik haar heel klein maakte en dat heeft er zelfs toe geleid dat ze iets afstand van me nam. Ik kan je vertellen dat dat het laatste was dat ik wou.
Op een avond werd er een cacao-ceremonie gehouden. Door het drinken van een zeer sterk extract van cacao word je gevoeliger voor prikkels, word je sensueler en kom je in een vorm van trance. Je wordt geblinddoekt en in een sfeervolle ruimte binnengeleid. Erg sensuele muziek weerklinkt door de ruimte en mensen zoeken elkaars aanraking op. Een kronkelende zee van mensen die elkaar strelen en koesteren, een zee van liefde. Zelf ben ik al heel vroeg uit de ceremonie moeten vertrekken, omdat ik helemaal blokkeerde op het idee om willekeurig aangeraakt te worden en de controle te verliezen.
Dat was één ding.
Tegelijkertijd voelde ik heel erg sterk de drang om mijn geliefde uit deze mensenzee te redden. Het idee dat misschien wel 5 mannen aan haar zitten, zelfs in de anonimiteit van geblinddoekt te zijn, deed me helemaal doorslaan. Tegelijkertijd wist ik dat ik haar niet zou mogen komen redden, dat ik niet de grote broer mocht komen spelen.
De ceremonie duurde ruim 2,5 uur. Gedurende meer dan een uur zat ik bevend en in shock op een bankje in de aangrenzende ruimte. Volledig in paniek opdat mijn geliefde aangeraakt zou kunnen worden op een manier zoals alleen ik haar zou willen aanraken én dat ze het ook toelaat op de koop toe.
En dat ik àlles mocht doen, maar niet ingrijpen.
Ik kon dit gevecht met zoveel andere mannen niet winnen. Verslagen, verstomd, machteloos zat ik huilend en piekerend op een bankje. één hoopje ellende.
Op dat moment komt Christian toevallig voorbij. Christian is een man bij wie ik onmiddellijk een diepe connectie voelde van bij het begin van het festival. Ik vertel hem over mijn paniek, over de angst om mijn prachtige vriendin zomaar te verliezen omdat ik in m’n eentje het gevecht niet kan winnen tegen zo een overwicht aan knappe, handige, charismatische, mooi gebouwde en speelse andere mannen. Ik wil dat mijn vriendin voor mij kiest. Het hoopje ellende wat ik nu ben, is dan ook nog eens allerminst aantrekkelijk te noemen. Ik wil graag de beste versie van mezelf terugvinden, omdat dat de man is waar mijn vriendin voor kan kiezen. Niet voor deze zeurpiet.
Hij zet zich tegenover me, kijkt me langdurig stilzwijgend in de ogen, legt z’n handen op m’n schouders.
“Wim, jouw geliefde kiest ook voor jou, daar is geen twijfel over mogelijk. Het feit dat ze hier is samen met jou, betekent net dat ze 100% voor jou kiest. Want weet je, hoe hard jij ook probeert, jij kan je geliefde nooit alles geven wat ze nodig heeft. één persoon kan nooit tegelijk de beste vriend, de beste danspartner, de representant voor haar vader, een speelkameraadje, de persoon met wie ze graag intiem is, de loodgieter, de bakker én haar spiritueel voorbeeld zijn. Jouw geliefde kiest jou om wie je bent en om al je capaciteiten en om alles wat je wél voor haar bent. Dat moet ze niet meer gaan halen bij andere mannen."
“Dus” , vroeg ik hem, “als ik andere mannen niet langer zie als een bedreiging maar er voor kies om hen te bekijken als een ondersteuning van mijn relatie, dan is mijn angst nergens voor nodig? Dan is het niet meer dan een achterhaald idee dat al die andere mannen concurrenten zijn?”
Een tijdje later loopt de cacao-ceremonie op haar einde, zie ik de zoekende blik van mijn geliefde en voel ik haar intense liefde in onze omhelzing. Ik voel hoe haar thuiskomen in onze liefdevolle geborgenheid, ik voel onze eenheid en barst uit in tranen. Ik vertel haar over hoe ik op zoek ben om de beste versie van mezelf te worden, omdat ik de meest aantrekkelijke man wil zijn voor haar. Ik vertel haar over hoe ik ernaar verlang door andere mannen gedragen te worden, me tot andere mannen te verbinden en hen niet meer als vijand te zien.
Ons gesprek gaat door tot diep in de nacht. Liefdevol valt ze uiteindelijk in mijn armen in slaap…maar ik ben nog helemaal vol adrenaline. Ik heb die nacht niet geslapen, want ik was vastbesloten: ik word terug de beste versie van mezelf. Maar hoe? Tegen de ochtend gedacht ik me dat er een Engels gezegde bestaat: if you can’t beat them, join them. Dat wou ik graag meenemen de dag in.
De volgende middag kwam het zo uit dat m’n geliefde en ik aan tafel zaten met Jan, een ongelofelijk knappe en charmante man van rond de 50 met staalblauwe ogen. Hij was die man over wie m’n vriendin had verteld dat hij dansleraar was en haar zo heerlijk had meegenomen in een prachtige dans, waar ze zo ongelofelijk van had genoten. Ze had zich zo vrouwelijk gevoeld en had zo van z’n aandacht genoten. Hij had haar ook uitvoerig verteld over hoe hij van de dans had genoten en zei dat hij helemaal betoverd was door haar lichaam.
Met die man zaten we dus aan tafel. Gezellig, toch?
Ik voelde zo de paniek in mijn lijf terug opkomen en voelde me heel erg klein worden. Liefst zou ik huilend weglopen. De pijn die ik toen voelde, bracht me terug in mijn verlangen van die nacht: ik wil mannen niet langer als bedreiging zien, maar ik wil me ermee verbinden. Ik wil de beste versie van mezelf zijn.
Hoe kan ik dat doen?
Ik besloot om me helemaal te laten zien in het gesprek. Ik vertelde hem dat het me enorm plezier had gedaan te zien hoe mijn vriendin genoten had van hun dans, omdat ik haar dat niet kan geven als beginnend danser. En ik vertelde ook hoe ik me toch ook wel geïntimideerd voelde door hem. Dat ik hem zag als een rijpe, wijze en aantrekkelijke man. Dat ik in zijn staalblauwe ogen de blik van een avonturier op wereldreis zag, die nieuwe continenten aan het verkennen was.
Ons gesprek nam een -voor mij- onverwachte wending. Het raakte hem dat ik zo open was en me helemaal kwetsbaar liet zien. Hij vertelde me hoe eenzaam hij zich voelde op het festival, waar voornamelijk meisjes onder de 30 waren, en hoe dankbaar hij was om te kunnen dansen met mijn vriendin. En hij had ook mijn vijandige blik naar hem toe gezien eerder op het festival, waardoor we in een soort van oergevoel van concurrentie waren gekomen tussen mannetjes om een vrouwtje.
Jan en ik hebben elkaar innig omhelsd.
We voelden ons door elkaar gezien en verbonden in broederschap. Jan heeft nog prachtig gedanst met mijn vriendin en ik heb er van harte van kunnen genieten om naar hen te kijken. Dankjewel om mijn vriendin te geven wat ik haar niet kan bieden. En mijn vriendin vond het heerlijk om zo mooi te dansen terwijl ik zo liefdevol kon toekijken.
Plots besefte ik dat ik niet meer in gevecht was. Dat ik niet alleen was. Als ik zo met Jan kon omgaan, dan kon ik dat met alle mannen.
Niet veel daarna begon ik op te merken dat vele andere mannen rondom mij stil en in zichzelf gekeerd waren. Ik besloot om hen op te zoeken. Oogcontact te maken. Hen een hug aan te bieden. De ene worstelde met zijn relatie, de andere voelde zich niet gezien door de vrouwen op het festival, een andere begon patronen in zijn vorige relaties te zien en voelde zich daar enorm kwetsbaar door. En ik kon vertellen waar ik op dat moment mee worstelde.
Ik voelde me niet meer eenzaam, ik voelde me gedragen. Ik had prachtige inzichten gekregen en kunnen doorgeven. Ik voelde me gevoed.
En dat bleek wederzijds bij de andere mannen.Ik merkte hoe mijn initiatief door de groep werd doorgezet. Hoe mannen in broederschap hun kwetsbaarheid konden laten zien aan elkaar en zich niet meer eenzaam voelden.
De grootste impact die ik zag, was wat het deed met de relatie tot mijn vriendin.
Ik zat niet meer alleen op een bankje te grienen. Ik was niet meer in paniek, ik was niet meer alleen. Ik voelde een diep vertrouwen. Ik voelde me verbonden en voelde een enorme overvloed aan liefde.
Ik was ontspannen en voelde hoe ik terug een magneet werd voor mijn geliefde.
Wim De Laet
www.pinecone.be
systemische opstellingen en relatietherapie
Comments