"Hoe zou het nu met haar zijn?"
Stilte viel over ons en het heidelandschap heen, terwijl de wind en de wolken voorbij kwamen en vervolgens weer verder hun pad kozen.
Haar kleinere zus is heel onverwacht overgegaan toen ze nog een kind was, als bij ongeluk. De schok was zo groot, dat het verdriet te intens was om aan te kijken.
"Rust. Ja, dat is het woord dat eerst in me opkomt."
Niet veel later hielden we intuïtief halt bij een bijzondere boom: een erg levendig silhouet, prachtige krullende takken. De stam was versierd met takken en twijgjes, als het ware een altaar om de boom te eren.
"Je ziet bijna niet dat deze boom niet meer leeft" merkte ik op en zag hoe deze zin haar raakte. Zwartgeblakerde omringende bomen waren stille getuigen van een bosbrand, die deze boom niet had overleefd.
"Als je aan je kleine zus denkt, leeft ze dan nog voor jou of is ze mogen overgegaan?"
Haar blik richtte zich op de dode boom voor ons terwijl stille tranen zachtjes over haar wangen rolden.
"Wil je haar nog iets zeggen?"
Ze knikte.
"Lieve kleine zus, Ik eer jou.
Door jouw zware lot te eren
Eer ik ook het leven
En eer ik mijn leven Ik had zo graag nog met je gespeeld vroeger
Je hebt een hele grote plaats in mijn hart
En ik voel jouw liefde
Jij hebt een plaats bij zij die zijn overgegaan
En ik behoor hier, bij de levenden.
En het is precies goed zo"
De wind verstilde De wolken maakten net op dat moment plaats voor enkele zonnestralen Die exact op de boom voor haar vielen.
"He, heb je dat gezien?" vroeg ze me en wees me een andere boom aan, iets verderop.
"Die boom daar is exact dezelfde vorm als deze, maar dan veel groter en levend! En kijk hoe hij ook in de zon staat!"
Onmiddellijk besefte ze dat deze boom voor zichzelf en haar eigen lot mocht staan.
"Ik behoor hier, bij de levenden"
