Ik mag verder gaan waar jij bent gestopt

"Als mensen me vragen waar ik zoal mee bezig ben, vind ik het zo spannend om daarop te antwoorden"

Een bewolkte en bijna stormachtige ochtend in de prille zomer bracht ons samen op de heide.

"Het lijkt alsof ik het zelf nog niet helemaal goed begrijp waarom ik zo graag op ontdekkingstocht ga in mijn leven, laat staan dat iemand anders het wel zou begrijpen. Daarom hou ik het liever verborgen."

Iets later tijdens ons gesprek vloeide een grote angst voor afwijzing langs tranen over haar wangen voorbij. "Ik ben zo'n pleaser, moet je weten"

Toegekomen op de grote open zandvlakte nam de wind haar rol en leidde de opstelling in. De storm was zó voelbaar in haar hoofd, de spanning in haar hart en onderbuik vroegen haar aandacht. Iets verderop stond een grot, opgebouwd uit takken. Ik nodigde haar uit om zich in te leven in het kind van 4 dat ze ooit was en plaats te nemen in deze grot.

"Veilig, geborgen. Zo fijn om hier te zijn!" Vervolgens nodigde ik haar uit om zich in te leven in haar 16-jarige zelf. Toen voelde de grot heel anders: ze was het ontgroeid en ging graag naast de grot staan, één blik op de grot en één blik naar de grote open vlakte. Tenslotte nam ze de plek in waar ze met haar leeftijd van vandaag wou staan. Toen ze enkele meters verder ging staan, werd het plots heel spannend. Kaken stijf op elkaar, een snel kloppend hart en een zoekende blik.

"Het is alsof ik mijn grot in de steek laat, maar ik wil graag dat ik begrepen kan worden als ik die stap zet naar m'n eigen leeftijd"

Toen we opnieuw in de grot gingen kijken, vonden we een representant voor mama. Een grote, zware grijze stronk, met onder de schors een licht en kleurrijk hout. "Wat heeft mama ooit geleerd in haar kindertijd om te overleven?" vroeg ik haar. Een beklijvend verhaal van ontzettend veel onveiligheid, ontheemd zijn en gemiste warmte had ervoor gezorgd dat mama haar kleurrijkheid liever verborg in de grijze schors. Gezien worden voor wie je bent, was gevaarlijk en oogstte kans op afwijzing.

Die spiegeling maakte veel los bij haar.

"Lieve mama Ik zie je en ik zie jouw pijn En ik vertrouw erop dat jij die zelf kan dragen Dankjewel voor al je liefde Dankjewel om mij zo'n veilige thuis te geven Jij hebt jouw lot, en ik heb het mijne Ik mag verder gaan waar jij gestopt bent En ik hoef niet voor jou te zorgen Want jij bent de grote en ik ben de kleine Ik ben ik en jij bent jij En het is precies goed zo."

Toen nam ze de uitnodiging aan om opnieuw een plek in te nemen waar ze vandaag mocht staan, in verbinding met de grot aan de achterkant van haar hart. Stapje per stapje, aandachtig voelend, kwam ze 20 meter verder uit. Nét toen ze ging staan, brak de zon vol door het wolkendek en stond ze helemaal in het licht en in de warmte. Met een onbedaarlijke glimlach op haar gezicht keek ze me aan.

"Ja, dàt is het!"

Big hug

🌿 ©️ Wim De Laet - pinecone.be Systemisch coach en relatietherapeut in de natuur