Het was weer een hele tijd geleden
De prachtig gelaagde wolkenformaties
Het onstuimige apriltypische weer
Nodigden me uit tot een lange rit in de avond
Een lichaam dat al geruime tijd
Kreunt en buigt onder allerlei processen
Gaf eindelijk weer permissie
De zon trok het wolkendek
Met zich mee achter de horizon
Zachtjes rafelend volgde het haar pad
Sterren die als schitterende knoopjes
Diamantjes zijn in het kleed van de nacht
De maan achter een voorzichtige sluier
Als stille compagnon de route over m’n schouder
Het licht van de voorstad als meewarige gloed
De rafelige slierten van de dag die was geweest
In zachtheid en geduld van het nu
Waar herinnering en toekomstbeeld
Langzaam en vol verwondering
Vriendelijk en attent knikten
Voorbijfietsend
Op weg naar morgen
