"Zoek maar een boom uit die voor jou resoneert met papa"
De lucht was net helemaal dichtgetrokken. Een gure wind en plensregen had een einde gemaakt aan een vroege lenteprik.
Zorgvuldig scande hij de omgeving en zei vastberaden: "die dode boom daar, rechts"
"Ja, het klopt wel, zelfs de structuur van de boom voelt aan als zijn huid, doods en levensloos als van een zware roker", zo vertelde hij toen ik hem uitnodigde om dichter bij papa te komen staan.
Er veranderde iets in zijn blik. Kaken klemden zich stijf op elkaar. armen krampachtig over elkaar.
"Liefst van al zou ik hem willen omduwen. Hij heeft mij nooit eens een compliment gegeven, hij maakte eerder smalende opmerkingen. Ik had het gevoel dat hij me gewoon niet zag staan. Ik ben nog altijd zo boos op hem, hoewel hij al enkele jaren geleden is overgegaan."
"Doe maar, probeer hem maar om te duwen" zei ik.
Verwonderd keek hij me aan. Met krachtige stoten probeerde hij, maar het lukte niet.
Ik nodigde hem uit om aan de andere kant van papa te komen staan en meer te vertellen over wat hij wist van papa's kindertijd.
"Papa was het jongste kind van zijn gezin en verloor mama toen hij nog een kind was. Zijn vader was erg nors en altijd met z'n zaak bezig. Hij werd opgevoed door z'n oudere broers en zussen en werd rotverwend."
Op dat moment viel het ons op dat er maar één andere boom achter papa stond. Op de plaats waar volgens de systemische orde mama zou staan, was een grote, open en lege vlakte. Het verdriet van de leegte werd plots heel voelbaar.
Ook de boom die mocht representeren voor grootvader schetste een passend beeld bij hoe hij hem herinnerde: ruw, knokig, niet veel levends aan.
Onze blik toegetrokken naar de boom die daarachter stond.
"Maar...kijk eens!", zei hij verwonderd.
De boom die voor overgrootvader stond, was exact hetzelfde gevormd als grootvader qua takkenstructuur, maar dan véél groter, imposanter én vol in bloei.
"Zou dat iets willen zeggen?" vroeg hij me.
"Geen idee. Wat zou het kunnen zeggen?" antwoordde ik.
Het werd even stil terwijl we allebei vol verwondering naar die grote, imposante boom stonden te kijken.
"Ik zou niet graag in zijn schaduw staan" sprak hij.
"Ik zou niet graag in zijn schaduw staan, zei je. Misschien precies wat er met grootvader gebeurd is
Misschien stond grootvader wel in de schaduw van z'n eigen vader. Dat gebeurt wel vaker, toch?" sprak ik hem toe.
"Dat zou wel kunnen verklaren waarom hij zo nukkig en gefrustreerd rondliep z'n hele leven" merkte hij op.
"Wat denk je dat er met je papa gebeurde toen zijn zoon groter en sterker werd dan hem?"
Zachte tranen over zijn wangen terwijl hij z'n mannenlijn aankeek. Een diep en oud verdriet van verschillende generaties mannen mocht eindelijk gehuild worden. Het was zó goed voelbaar dat ook ik het in elke cel van m'n lichaam kon voelen meetrillen.
Plots werd het rustig waar we stonden
De wind verstilde
Het stopte met regenen.
"Fijne man, kijk eens of je verbinding kan maken met je overgrootvader. Zijn grootsheid en pracht leeft in jou voort, het zit immers geprogrammeerd in jouw genen. Alleen was het te bedreigend voor papa en kon hij dat niet bij jou erkennen. Draai je maar eens om."
Lichtjes aarzelend zette hij zich met z'n rug naar de rij bomen toe.
Meer woorden waren er niet nodig.
Wim De Laet
Systemisch coach en relatietherapeut in de natuur
www.pinecone.be