Sprankel van hoop

Een sprankel

Een bron van levensvreugde en kracht

Een waakvlammetje, zo wankel

Diep ingekapseld, ergens veilig en zacht

Een waak-vlammetje, ’t werd nauwelijks gehoord

Het vuur wat het kleine meisje altijd in zich droeg

Werd steeds in de kiem gesmoord.

Zodra het oplichtte, was er iemand die het neersloeg.

Zo leerde ze: stralen is ongehoord

Ze droomde ervan haar sprankel te laten schijnen

Niet meer als waakvlam, maar als een wild vuur

Zo wachtte ze, dag na dag en uur na uur

En het door niemand meer te laten verdwijnen

Zo besloot ze op een dag zachtjes aan te beginnen

Te beginnen schijnen uit volle kracht

Dat was zo mooi, allemacht!

Waarom zou je je ook pas op 80 bezinnen?

Dapper stapte ze de wereld in, omdat ze geloofde

Dat haar vuur niet langer een ander doofde

Hoe ze mocht ontspannen en gloeien

En haar vuur vrij mocht groeien

Betoverd door de magie van haar prachtige licht

Koesterde de volwassen vrouw deze dappere kleine meid

Ik zie je, bedankt dat je d'r zijt

En beleefden de mooiste avonturen, met een glimlach op hun gezicht